نامه هفتم

تو رفتي و با او پرواز كردي...

تو به من زنگ زدي كه خانواده ات تو را تحت فشار گذاشته اند. تو برايم گفتي كه پسر همسايه مزاحمت شده. تو برايم گفتي كه خانواده صاحبخانه براي پسرشان تو را مي خواهند و شكوه كردي از برادرت كه تو را و گوشي ات را كنترل مي كند. اول خودم را به نفهمي زدم و به تو گفتم برو و سرت را گرم كن، تو هم اطاعت كردي و رفتي در كلاس آموزشگاه آرايش ثبت نام كردي. باز گفتم مطالعه كن، كلاس گيتار برو و...

اما افسوس كه اينها هم راهي نبود براي رهايي، بهانه اي بود براي پرواز. حق داري، سن ازدواجت رسيده و بايد ازدواج كني. تو ميخواستي من خودم را كنار بكشم، باشد من پا كنار مي كشم آخه من در حد تو نيستم. احساس ميكنم كه خودت هنوز در شكي كه مرا مي خواهي يا نه، اگر اينطور باشد بايد در مقابل خانواده ات بايستي و بگويي كه چه كسي را دوست داري اما تو وسط طناب را گرفته اي و از دست من كاري ساخته نيست. آري حقيقت ما آدمها در آن چيزي نيست كه مي گوئيم، بلكه در چيزي است كه نمي گوئيم.

من به تو نمي گويم تا ابد در كنار من بمان و در پي سرنوشت نرو، هرگز از تو نمي خواهم كاروان خسته هميشه مسافرت را در كنار بركه من اطراق ده، نه تو بايد بروي به دريا و اقيانوس برسي كه در كنار بركه آرامش نيست و امكاناتي براي استراحت فراهم نيست.

هرگز از تو نمي خواهم چشمهايت را به روي من نبندي، فقط انصاف داشته باش، من نخواستم كه تو بيايي اما تو آمدي و تمام وجود مرا تسخير كردي و بر ديوارهاي سنگي آن يادگارهايي را حك كردي كه تا من زنده ام و تا دنيا دنياست باقي خواهد ماند.

من از تو عاجزانه مي خواهم مرا كه در اوج عشق هستم كنار بگذار. هنوز دوستم داري، عاشقم هستي كنار بگذار. آري اگر هنوز پرستوي كنج قلبت هستم و در آن لانه گزيدم. پس به يكباره مرا كنار بگذار نه ذره ذره.

آري از تو مي خواهم مرا به يكباره از كنج قلبت بيرون كني نه كم كم و ذره ذره از قلب و حياط دلت جارو كني و مكانم را آرام آرام به ديگري بسپاري زيرا آن وقت من خواهم مرد...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: